Annem…
Penbe Ertürk
Sonbahar geldi anne ve yine her yerde kasımpatılar. Herkesin çok sevdiği ve benim her gördüğümde içimi sızlatan kasımpatılar. Kokusu burnuma geldiğinde içimi sızlatan kasımpatılar.
Kokusunu hissettiğimde seni hatırladığım ve sonbaharı hiç sevmediğini anımsatan o güzel çiçek.
Özlüyorum anne; ellerini, seni, telkin edişini, sakinleştirmeni, her ayağım kaydığında düşmeden tutmanı özlüyorum. 38 yaşındayım öldüğün gün benim doğum günüm. Beni dünyaya getirdiğin günden yıllar sonra aynı günde vefat etmiş olman nasıl bir kader bilemedim. İnsanın annesi ölünce büyürmüş insan diye bir söz duymuştum o kadar doğru ki...
Seni çok özlüyorum, çocuk olmayı da her durumda destek oluşunuda hatta bazen kavgalarımızı bile annecim.
Oğlumu dünyaya getirdiğim gün acaba annemde beni bu kadar çok seviyor mu diye düşünmüştüm. Bu kadar büyük bir sevgi olabilir mi? Ben bunları düşünürken baş ucumda belirdin. Sözlerin, yüzün, sesin dün gibi aklımda... “Sizler benim mucizemsiniz bak o da senin mucizen” demiştin. Evet anne o an anladım ne kadar aptal olduğumu ve beni ne kadar çok sevdiğini...
Özlüyorum; kokunu, saçını, zaman zaman hafızamdan silinen sesini… Beni en çok üzen, her önemli olayın sonunda seninle dertleşmem gerektiğini düşünerek tam seni arayacakken vefat ettiğini hatırlamak… Acı veriyor anne ve hep aynı kokuyor sonbahar, aynı yerden acıtıyor, aynı kokuyla tekrar tekrar. Sonra zamanın içinde kaybolup gidiyorum. Hep bir koşturmaca, hep bir acele, hep yarın kaygısı bugünü yaşamadan yarını tüketiyorum, sonra sen geliyorsun aklıma, sakin ol diyorum kendime, yavaşla,acele etme, her şey olacağına varır. Senin cümlelerin...
Herkesin başka özellikleri olduğunu, insanları sadece insan oldukları için sevmem gerektiğini hatırlıyorum...
Tevazün peki, nezaketin evimize gelen bohçacıyı misafir gibi ağırlaman, her şey geliyor aklıma ve anlıyorum insan değer verdikçe değer kazanır, saygı duydukça saygınlık… Bana öğrettiğin her şey için sana sonsuz minnettarım ...
Zaman zaman hata yapıyorum, toplamaya, toparlamaya çalıştıkça daha çok dağıtıyorum. İşte tam o anda yanımda olsaydı diyorum,gözümün içine bakıp sen yaparsın demeni istiyorum.
Anne özlüyorum seni, her hücremde, her zerremde yok olduğunu hissediyorum ve tam o anda yine kokuyor sonbahar ...
Hüzün kokar sonbahar, düşen yapraklar seni hatırlatır hep, sıcak bir yazdan sonra serin rüzgarlar estiğinde düştüğümde üfleyişin gibidir yaralarıma ama yine de hüzün kokar sonbahar, saçlarına benzer dallarda sallanan yapraklar ve gözlerindir yeşil çimenlerin sonbaharda aldığı tonlar, sonra ürperir içim ve gidişini hatırlatır kasımpatılar. Anneme elveda deyişimdir ve ahirette tekrar kavuşacağımı bilmektir sonbahar.
SENİ HİÇ UNUTMAMAK AMA YOKLUĞUNA ALIŞMAKTIR KASIMPATILAR...
