Zaman
Penbe Ertürk
İnsanoğlu var oluşundan beri hep sahip olduklarıyla övündü. Savaşlar, kavgalar, cinayetler, davalar, suçlar hep içimizdeki sahip olma dürtüsünden.
Daha fazlasını istedik hep hala da istiyoruz. Daha çok para, daha çok ev, daha çok saygınlık…
Bunları isterken ve bunlar için savaşırken en kıymetli şeyi kaybettiğimizi unutuyoruz; Zamanı.
Her geçen gün ömür takviminden bir yaprak daha alıp götürüyor. Yaşayamadıklarımız, ötelediklerimiz o kadar çok ki. Kimi zaman kendimize bile zaman ayırmadan, dinlenmeden hep koşturmaca içinde yaşayıp gidiyoruz, yaşlanıyoruz.
Oysa kendimizi bilmeye başladığımızda, hafızamız oluşmaya başladığında ilk olmasa bile ilklerin arasına girebilecek bir şeyi keşfederiz.
Hepimiz bir gün ölüp ebedi hayata geçeceğiz ve sahip olduğumuz her şey burada kalacak.
Yanımızda sadece iyilik ve kötülüklerimiz ya da başka bir deyişle günah ve sevaplarımız olacak. Bu kadar boşken ve bir anda ansızın bitebilecekken neden bu koşturmaca, nedir bu sahip olma arzusu…
İçimizde hep güçlü olma dürtüsü. İnsan olduğumuzu ve bir gün her şeyi bırakıp bu dünyadan ayrılacağımızı unutarak yaşadığımız, kimi zaman ziyan ettiğimiz hayat…
Mutlu olmak yerine güçlü olmayı tercih ettiğimiz bir çok şeyi bir çok şeyi ötelediğimiz, çoğu zaman yaşanabilecek güzellikleri elimizin tersiyle ittiğimiz ve hep çalışarak, hep kazanarak, hep biriktirerek geçirdiğimiz zaman. Geriye kalan güzel anılar, tatlı sohbetler yerine sadece vücut ve zihin yorgunluğu.
Elbette çalışmak, kazanmak gerekli ama abartmadan, ziyan etmeden, bunu hırs yapmadan, gerektiği kadar çalışarak devam etmeliyiz hayata. Kendimize izin vermeyi unutmadan çalışmalıyız. Çalışırken güzel dostluklar kurmayı bilmeliyiz.
Parayla satın alamadığımız ve bittiğinde yerine koyamadığımız tek şey zaman. Bunu asla unutmamalı. Sevmeye, sevilmeye, dinlenmeye, durup düşünmeye vaktimiz kalmalı. Doğanın güzelliğini, var oluş sebebimizi ve her şeyin bir gün sona ereceğini unutmadan yaşamalı insan.
